Άδοξο τέλος μιας ένδοξης νιότης: αυτοί που φύγαν νωρίς

Σκέφτηκα να συγκεντρώσω σε μια ανάρτηση μερικούς μουσικούς που φύγανε από την ζωή. Η ιδέα ήρθε ως συνέχεια - κατά μίαν έννοια - μιας παλαιότερης ανάρτησης για τον εκλιπόντα Κώστα Ποθουλάκη. Ιδού ποιούς θυμήθηκα λοιπόν.

Aντώνης Πρωτονοτάριος

Άχαρη τύχη και ματαιότης, άδοξο τέλος μιας ένδοξης νιότης...

Ντραμμερ του ιστορικού συγκροτήματος Αρνάκια. Το συγκρότημα δραστηριοποιήθηκε από τα μέσα της δεκαετίας του 80. Η πρώτη τους επίσημη δισκογραφική δουλειά ήταν η συμμετοχή τους στην θρυλική κασσετοσυλλογή "Συνταγή Αντί - Θανάτου". Το 1993 κυκλοφορεί το ντεμπούτο τους "Στο Στόμα του Λύκου" από την Wipe Out και δίνουν αρκετές συναυλίες. Το 1996 τα Αρνάκια ετοιμάζαν την επιστροφή τους.

Ενώ είχαν ηχογραφηθεί τα τύμπανα, πεθαίνει ο Αντώνης Πρωτονοτάριος και οι ηχογραφήσεις σταματούν. Την επόμενη χρονιά τα υπόλοιπα μέλη του συγκροτήματος παίζουν πάνω στα τύμπανα που είχε προλάβει να ηχογραφήσει ο Αντώνης. Ο δίσκος «Αρνάκια» θα κυκλοφορήσει από την wipe Out το 1999, αφιερωμένος στην μνήμη του Αντώνη Πτωτονοτάριου. Μετά την κυκλοφορία του θα κάνουν ένα live με τον Σπύρο Λέσση στα ντραμς και θα διαλυθούν.

Μιχάλης Βερναρδάκης

Δίπλα σε πέταγμα πουλιών...

Κιθαρίστας του new wave συγκροτήματος Morel. Κυκλοφόρησαν δύο δίσκους από την Ano Kato Records το 1987 (10000 Mέρες Από 'Δω) και 1988 (Βουβά Τοπία). Και τα δύο άλμπουμ έτυχαν μεγάλης προσοχής από μουσικοκριτικούς κυρίως, καθώς το πρώτο χαρακτηρίστικε ως ο καλύτερος Post New Wave δίσκος με Ελληνικό στίχο.

Από την άλλη, τα "Βουβά Τοπία" 1993 διδάσκονται ως θέμα Σύγχρονης Μουσικής στο Πανεπιστήμιο της Βοστόνης. Στην ΕΡΑ2, καλύπτει μουσικά τα δελτία ειδήσεων. Το 1999, τα «Βουβά Τοπία» συγκαταλέγονται στον κατάλογο με τα καλύτερα 100 LP όλων των ειδών και όλων των εποχών στην Ελληνική Δισκογραφία. Το LP «Βουβά Τοπία» δεν κυκλοφόρησε ποτέ σε cd. Ένα αυτοκινητιστικό δυστύχημα θα αναβάλλει τις ηχογραφήσεις του τρίτου δίσκου τους, και θα επιδεινώσει την κατάσταση του κιθαρίστα Μιχάλη Βερναρδάκη όπου έπασχε από Μεσογειακή αναιμία. Τελικά θα καταλήξει το 1992 από καρδιακή ανεπάρκεια.

Μαρία - Γαβριέλα Λουκάκη

How can anyone know me, if I don't even know my self?

Τραγουδίστρια του new wave / goth σχήματος Film Noir. Tα φωνητικά της Μαρίας ήταν το σήμα κατατεθέν του εξαιρετικού άλμπουμ των Film Noir με τίτλο "Νever Ending Dream". Το 1996 έφυγε για πάντα από κοντά μας.

Σύμφωνα με πληροφορίες από τον φίλικό blog tribe4mian, η τελευταία φορά που η Μαρία Γαβριέλα Λουκάκη έπαιξε με τους Film Noir ήταν στο Αν το 1987 σε συναυλία που διοργάνωνε η Α.Ε.Τ.Α. Επαιξαν μαζί οι Flowers Of Romance, Film Noir και οι Scoria. H βραδυά έκλεισε με την τραγουδίστρια των Film Noir να τραγουδά στην σκηνή με τους Flowers Of Romance, το τραγούδι των τελευταίων, με τίτλο Kashmir.

Δήμος Ζαμάνος

Χθες βράδυ.... Κολύμπησα στης άνοιξης το παρθένο αίμα...

Αυτός είναι ένας στίχος του Δήμου . . . Η Ζωή του group εκτυλίχθηκε βράδυ προς ξημερώματα. "Το Πρωί κάναμε πολύ λίγα πράγματα..." θα δήλωνε για αυτό ο Σαδίκης. O Δήμος Ζαμάνος ήταν ο κιθαρίστας των Εν Πλω. Μαζί με τον Ντίνο Σαδίκη αποτελούσαν τον πυρήνα του συγκροτήματος που ιδρύθηκε το 1985 στην Αθήνα. Ύστερα από ένα demo του 87, μία διάλυση της μπάντας και αρκετές αλλαγές περαστικών μελών, φτάνει το 1989 όπου ηχογραφούν για την Penguin μία εκδοχή των τραγουδιών τους σε βινύλιο. Ο μοναδικός δίσκος της μπάντας φάντασμα ήταν γεγονός και ταυτόχρονα το καλύτερο - κατά τους έχοντες γνώσιν - άλμπουμ στον ευρύτερο ελληνόφωνο ροκ χώρο κυκλοφορούσε σε μόλις 1000 αντίτυπα. Αργότερα, το βινύλιο γίνεται ισως ό,τι πιο συλλεκτικό υπάρχει στον χώρο.

Πολλοί είπαν ότι αν ο όρος "εναλλακτικό" σήμαινε κάτι για την ελληνική σκηνή, τότε είχε βρει την πεμπτουσία του στα τραγούδια των Εν Πλω. Ιστορίες για πάθη και έρωτες που ξέφτισαν, βαθμιαίες καταπτώσεις, παρέες που βυθίστηκαν στην τρέλα, όνειρα που μέσα τους βρυχώνται ασταμάτητα χείμαρροι αγωνίας, αγάπης και νοσταλγίας.

Και μία κιθάρα να γραντζουνάει ανηλεώς και ακατάπαυστα - ήταν η κιθάρα του Δήμου Ζαμάνου. Δεν πρόκειται να ακούσετε κάποιον στακάτο ρυθμό, ή κάποιο ριφφ ή κάτι που να θυμίζει τον παραδοσιακό τρόπο παιξίματος. Η μοναδικότητα των Εν Πλω άλλωστε δεν θα μπορούσε να μην υπάρχει και στις κιθαριστικές δομές που σε ταξιδεύουν. Άλλοτε τα - ακατάληπτα εκ πρώτης όψης - κιθαριστικά ντελίρια παραπέμπουν σε Joy Division/Βauhaus - ικές κλίμακες, άλλοτε χαρίζουν απλόχερα τα πιο μελωδικά ερεθίσματα που έχουν ακούσει τα αυτιά σας. Συνδύασαν το ροκ με τις παραδοσιακές ελληνικές φόρμες αλλά και τη ρεμπέτικη μουσική, χωρίς ποτέ να καταλάβουν και οι ίδιοι την απήχηση που τελικά θα είχαν.


Συνολικά δώσανε μόλις δύο συναυλίες. Τη στάση τους αυτή εξήγησε ο Σαδίκης σε μια σπάνια συνέντευξη στο φάνζιν "Χωρίς Κανόνα": "...δεν μας απασχολούσαν οι συναυλίες και πολύ περισσότερο οι συνεντεύξεις και η δημοσιότητα... η μουσική τα λέει όλα". Λίγο αργότερα το συγκρότημα ηχογραφεί πέντε παλιά τραγούδια σε remix με σκοπό την κυκλοφορία ενός δωδεκάιντσου, αλλά δεν κυκλοφόρησε ποτέ, παρά μόνο δοκιμαστικά, άτιτλο και χωρίς εξώφυλλο σε δέκα αντίτυπα. Η επόμενη δουλειά των "Εν Πλω" ήταν ένα εφτάιντσο που κυκλοφόρησε με το τρίτο τεύχος του fanzine "Στις Σκιές του Β' 23", με τίτλο "Αντιλαλούν οι Φυλακές" και είχε δύο τραγούδια. Μετά από λίγο καιρό το συγκρότημα διαλύεται. Ο Δήμος Ζαμάνος έδωσε τέλος στην ζωή του το 2004.

Φιλ "Scars" Βασκαλής

Lick my scars again...

Πρόκειται για τον τραγουδιστή/κιθαρίστα/ψυχή των Yell-o-Yell. Ήταν συμμαθητής του Μπάμπη Δαλλίδη, και μάλιστα η εταιρία του δεύτερου "Creep Records" λέγεται ότι ιδρύθηκε για να κυκλοφορήσει το πρώτο EP των Yell-O-Yell, το κλασσικό "Shoot The Truth". 'Οπερ και εγένετο, το 1982 το Shoot The Truth ήταν η πρώτη κυκλοφορία της νεοσύστατης εταιρίας.

Νομίζω ότι η μουσική των Yell-O-Yell ήταν από τα πιο σκοτεινά και "δύσκολα" δείγματα ροκ ν ρολ που έχουν βγει ποτέ από ελληνικό γκρουπ (και όχι μόνο στον χώρο του darkwave), κάτι που ενισχυεται από την σπαρακτική φωνή του Φιλ. Στην αρχή τους χαρακτηρισαν ως τους έλληνες Birthday Party, αλλά αυτό δεν στάθηκε εμπόδιο στο να βρουν τον προσωπικό τους ήχο, κάτι που γίνεται εμφανές με τα άλμπουμς που ακολούθησαν. Συνολικά μας χάρισαν εκτός από το ΕP, ένα μίνι LP το 83 με τίτλο "Funtime", το κλασσικό Hello Hell του 84 και το κύκνειο άσμα τους "XIII-13" του 86 στο οποίο βρίσκεται και η κομματάρα Drifters.

Aξίζει να αναφέρουμε ότι ήταν ένα από τα συγκροτήματα που έθεσαν τις βάσεις του darkwave / post punk στην Ελλάδα κάτι που έγινε με ταυτόχρονες κυκλοφορίες του εξωτερικού. Ο drummer τους πριν συμμετείχε στους Ex-Humans, ένα από τα πρώτα εγχώρια πανκ γκρουπς. Χαρακτηριστικά αναφέρεται ότι ο ηχολήπτης τους (και όχι μόνον αυτών), Χρήστος Μανωλίτσης στριφογύριζε στο στούντιο με ένα μικρόφωνο την ώρα που οι Yell-O-Yell ηχογραφούσαν, για να δημιουργήσει μία ατμόσφαιρα ζαλάδας στο τελικό άκουσμα. Στο blog Urban Aspirins εχουν χαρακτηρίστει ως εξής:
"Οι Gang of Four συναντούν τους Birthday Party και στην γωνία παραφυλάνε ο Iggy με τον Johnny ...Ένα από τα καλύτερα δείγματα του παίζω rock'n'roll στην Ελλάδα , και γουστάρω...". Ο Φίλωτας "Scars" Βασκαλής πέθανε από υπερβολική δόση στις αρχές των 90'ς.

Σπύρος Χαρίσης

Μπορούσε να πετάξει, προτίμησε να ξεκουραστεί...

Ντράμμερ των Λευκή Συμφωνία, ενός από τα πλέον επιτυχημένα συγκροτήματα στον χώρο του. To group δημιουργήθηκε το 1984 από τους Θοδωρή Δημητρίου φωνή, Σπύρο Χαρίση τύμπανα, Τάκη Μπαρμπαγάλα κιθάρα, μέλος των "Forwand Music Quintet" και "Red mist" και Διογένη Χατζηστεφανίδη μπάσο. Το '86 κυκλοφόρησαν το πρώτο lp τους με τίτλο "Μυστικοί Κήποι" απο την "EMI" και το '88 το "Ηχώ Του Πόθου" πάλι από την "ΕΜΙ". Από αυτό το δίσκο, γύρισαν video clip το κομμάτι "Κοιτάζοντας Πίσω" το οποίο μεταδόθηκε από το MTV. Το γεγονός αυτό άνοιξε τους ορίζοντες του γκρουπ, και έτσι βρέθηκαν το '90 στη Γερμανία, όπου έδωσαν κάποια live σε δίαφορα club με το όνομα "Timedrops". 'Επειτα από έξι μήνες στη Γερμανία άλλαξαν κιθαρίστα, και στη θέση του Μπαρμπαγάλα ήρθε ο Γερμανός George Becker. Το '93 κυκλοφόρησαν ένα maxi single, το "Θα Είμαι Εκεί" από τη "Warner" και ένα lp το "Λευκή Συμφωνία" από τη "WEA". Το κομμάτι "Θα Είμαι Εκεί" γυρίστηκε σε video clip από το Νίκο Νικολαϊδη. Ο Σπύρος Χαρίσης αυτοκτόνησε στις 7 Μαϊου 1993, στα εικοσιεφτά του χρόνια.

Αξιοσημείωτο είναι το γεγονός ότι στο βίντεοκλιπ του "Κοιτάζοντας Πίσω" συμμετέχει στο μπάσσο ο Δημήτριος Παπαθεοφίλου από τα "Αρνάκια" αντί του Διογένη της Λευκής Συμφωνίας (λόγω απουσίας του στην Σουηδία). Αργότερα, και στα δύο αυτά συγκροτήματα θα "φεύγανε" οι ντραμμερ τους.

Γιώργος Αντωνιάδης



O Γιώργος Αντωνιαδής ήταν ο τραγουδιστής του Θεσσαλονικιώτικου garage/alternative συγκροτήματος the Mushrooms. Το καλοκαίρι του 2004, ο Pluto, όπως ήταν το ψευδώνυμο που χρησιμοποιούσε, βρέθηκε νεκρός στο σπίτι του από υπερβολική δόση. Δεν τον αναζήτησε κανείς, παρά μόνον όταν οι γείτονες ενοχλήθηκαν από την μυρωδιά και κάλεσαν την αστυνομία. Ένα ωραίο άρθρο για τον Pluto έχει γραφτεί εδώ.


Δυστυχώς, ο κατάλογος δεν τελειώνει εδώ. Αξίζει να αναφέρουμε και πρόσφατες απουσίες όπως αυτή του Νίκου Βοσδογάνη, του πρώτου κιθαρίστα των Γενιά του Χάους όπου μαζι με τον συνονόματο ξάδερφό του και τον Θοδωρη Ηλιακόπουλο εφτιαξαν το συγκροτημα το 1982. Αν και δεν συμμετείχε στην μεταγενέστερη "δυνατή" περίοδο του γκρουπ, καθώς αντικαταστάθηκε πολύ νωρίς από τον Κώστα Χατζόπουλο, μόνο και μόνο που ήταν στους ιδρυτές της πλέον ιστορικής ελληνικής μπάντας, μία θέση εδώ σίγουρα την αξίζει. Ο Νίκος εχασε στις 12 Ιουλίου 2009 τη μαχη με τον καρκίνο. Ηταν μόνο 42 ετών.

Επίσης άλλη μία πρόσφατη απουσία είναι ο Kώστας Χατζής, τραγουδιστής της garage μπάντας Unknown Passage. O δίσκος τους αποτελεί ένα εξαιρετικό δείγμα βρώμικου και ψυχεδελικού garage, και μπορείτε να βρείτε μερικές πληροφορίες εδώ.

Τέλος, να αναφέρουμε και τον Δημήτρη Αυλωνίτη, τραγουδιστή του ροκ συγκροτήματος Λευκές Νύχτες. Η μοναδική τους κυκλοφορία είναι το single "Σαν Ηχώ" και έτυχε αρκετά μεγάλης αναγνώρισης από το κοινό, ειδικά το κομμάτι "Θέλω να σε Δω". Ο τραγουδιστης της μπαντας εφυγε απο τη ζωη με μηχανακι στη Συγγρού.

Κάπου εδώ τελειώνει το μικρό αυτό αφιέρωμα σε αγαπημένους καλλιτέχνες που μας συντροφευσαν με την μουσική τους και που δεν είναι πλέον κοντά μας. Τους ευχαριστούμε για όλα όσα μας χάρισαν μέσω αυτών των μικρών ή μεγάλων στιγμών που λυτρωνόμαστε μέσα από την μουσική τους. Φυσικά οποιεσδήποτες υποδείξεις / συμπληρώσεις στην λίστα είναι πάντα ευπρόσδεκτες.