Μία σύντομη αναδρομή στην πορεία του Κώστα Ποθουλάκη

Χθες με πληροφόρησε η Ελένη να ανοίξω το χαζόκουτο και να δω την εκπομπή Πρωταγωνιστές όπου θα είχε ένα αφιέρωμα στους "μεγάλους έλληνες ρόκερς" που δεν βρίσκονται πλέον κοντά μας. Έτσι παρακολούθησα το αρκετά ενδιαφέρον και σύντομο αφιέρωμα στους Σιδηρόπουλο, Άσιμο και Γώγου. Μετά από αυτό λοιπόν, κάθησα και σκέφτηκα ότι καλό θα ήταν να θυμόμαστε και κάποιους άλλους, λιγότερο γνωστούς πλήν όμως εξίσου σημαντικούς καλλιτέχνες. Σίγουρα ένας από αυτούς ήταν ο Κώστας Ποθουλάκης. Ας τα πάρουμε όμως τα πράγματα από την αρχή.


Τέλος της δεκαετίας του 70 και στην εποχή εκείνη η ανεξάρτητη σκηνή δεν υπήρχε καν ούτε σαν έννοια στην Ελλάδα. Παρόλα αυτα είχαν δημιουργηθει δυο-τρία γκρουπς που επίχειρησαν να ξεφύγουν από τα στεγανά της "παλαιοροκάδικης" Ελλάδας, όπως οι Κουμπότρυπες ΑΕ και οι Παρθενογέννεσις. Στους πρώτους ανήκει μία από τις πρώτες καταγραφές punk μουσικής στην Ελλάδα. Δυστυχώς οι δεύτεροι δεν μας αφήσαν κάποια επίσημη ηχόγραφηση, αλλά παρόλα αυτά ήταν το πρώτο γκρουπ που τόλμησε (και το πλήρωσε) να παίξει new wave στην χώρα μας. Κιθαρίστας των Παρθενογενεσις ήταν ο Κώστας Ποθουλάκης. Οι πρώτες τους συναυλίες συνοδεύονται από πόλεμο μεταξύ των κλασσικοροκάδων και των εμφανώς λίγοτερων οπαδών του νέου ήχου. Το χειμώνα που σκότωσαν τον Λένον αυτοί βγήκαν προκλητικά σε live στο Σπόρτινγκ με λευκά περιβραχιόνια πένθους. Μπουνιές - καρέκλες - χλευασμός κλπ δεν κατάφεραν να κάμψουν το φρόνημα της μπάντας βεβαια. Αυτοί συνέχιζαν να διασκευαζουν πανκ το house of the rising sun προκαλώντας ίσως το αγνό ροκ συναίσθημα ης εποχής. Οι Παρθενογένεσις διαλύονται χωρίς να μας αφήσουν κάτι επίσημα ηχογραφημένο. To μόνο που έχει σωθεί (από όσο γνωρίζω) είναι μία πρόβα, από την οποία έχουν ανέβει δύο κομμάτια στο youtube (house of the rising sun και το δικό τους κομμάτι Feelings, όσοι ενδιαφέρονται ας τσεκάρουν το κανάλι του s3spunk.). Παρόλαυτά, την αποστολή τους την είχαν επιτύχει. Ο σπόρος είχε ήδη γεννηθεί κ αργότερα τα μέλη του ιστορικού γκρουπ θα διασπαρθούν σε μερικές από τις καλύτερες εγχώριες μπάντες του new wave στα 80'ς. Άλλοι δημιουργούν τους Scoriα και τους Slow Motion, άλλοι τους Forward Music Quintet, και ο Κώστας Ποθουλάκης μόλις έχει αρχίσει την δική του πορεία.



Αρχές του 81 δημιουργεί, μαζί με την Άντα Λαμπάρα, ίσως το σημαντικότερο ξενόγλωσσο γκρουπ των 80'ς, τους Villa 21. Η πρώτη τους εμφανίση έγινε στις 11 Νοεμβρίου '82 στο κλαμπ "Σοφίτα". H μουσική τους είναι ένα κράμα punk - new wave. Την ίδια χρονιά κυκλοφορεί το ομώνυμο τους EP από την νεοσύστατη τότε - κ θρυλική εταιρία αργότερα - "Creep Records". Το πρώτο τους άλμπουμ "Ghost On The Move" την επόμενη χρονιά θεωρείται αξεπέραστο. Σε κομμάτια όπως το Annie's Animal θα συναντήσετε την μουσικη ιδιοφύια του Ποθουλάκη, φανταστείτε τους Bauhaus στις πιο αλλόκοτες και απόκοσμες στιγμές τους να συναντάνε τους Stooges και ίσως πάρετε μία ιδέα για το μοναδικό άκουσμα των Villa 21. Όλα αυτά δεν ξεφεύγουν της προσοχής του Jello Biafra (Dead Kennedys) και τους προσκαλεί να συμμετάσχουν στην κασετοσυλλογή "World Class Punk" της αμερικάνικης εταιρίας "Roir" με το τραγούδι “Too Much Nothing”. Την επόμενη χρονιά, οι Villa 21 ανοίγουν την συναυλία των Bad Seeds στην Ελλάδα. Στα επόμενα άλμπουμς η μπάντα προοδευτικά στρεφεται σε πιο garage-ψυχεδελικούς ρυθμούς παραμένοντας όμως σε εξαιρετικά επίπεδα έμπνευσης. Το “Electric Poison” θεωρείται η πιο ώριμη δουλεία του γκρουπ και έφτασε μέχρι το νούμερο 6 του ανεξάρτητου top στην Αυστραλία, με Χιτ το κομμάτι “Future Survivors” το οποίο μου θυμίζει αρκετά τους Hawkwind. Συνολικά οι Villa 21 κυκλοφόρησαν 4 EP's, 3 LP's ενώ συμμετείχαν σε αρκετές εγχώριες αλλά και διεθνείς (όπως αναφέρθηκε πριν) συλλογές. Αξιοσημείωτες είναι και οι διασκευές τους σε κλασσικά κομμάτια όπως το I Wanna Be Your Dog και το εξαίσιο medley των Hey hey, my my/Set The Controls For The Heart Of The Sun, όπου φανέρωναν το ευρύ φάσμα επιρροών της συγκεκριμένης μπάντας.


Παράλληλα με την δραστηριότητα του με τους Villa 21, ο Ποθουλάκης ιδρύει στις αρχές της δεκαετίας του '80 τους Reporters. Η πρώτη τους κυκλοφορία ήρθε το '82, aπό την Creep Records,στην μορφή ενός 7" single, που άφησε πολύ καλές εντυπώσεις στο κοινό. Την επόμενη χρονιά, κυκλοφόρησε το μοναδικό τους album, από την ίδια εταιρία, με τον τίτλο "Bare Hands". Προσωπικά, θεωρώ τον συγκεκριμένο δίσκο ως μία από τις αγαπημένες δουλειές των 80'ς. Μεγάλο ατού των Reporters είναι τα απίστευτα πλήκτρα, καθώς και η μοναδική φωνή του Ποθουλάκη. Μετά τη διαλύση τους ο Ποθουλάκης συμμετέχει στους HeadQuake, αλλά δυστυχώς δεν έχω καταφέρει να βρω κάτι από αυτούς, κ γενικά είναι πολύ λιγοστές οι πληροφορίες για το συγκεκριμένο γκρουπ.
Το '93 ο Ποθουλάκης σκοτώνεται σε τροχαίο στη Λεωφόρο Βουλιαγμένης. Την ίδια χρονιά διοργανώνεται συναυλία από τους HeadQuake και τους Nonmandol (το συγκρότημα που έφτιαξε η Άντα Λαμπάρα) στο πεδίο του 'Αρεως στη μνήμη του Κώστα Ποθουλάκη με τη συμμέτοχη πόλλων συγκροτημάτων.


Κλείνοντας, θεωρώ ότι ο Κ Ποθουλάκης είναι μία απο τις σημαντικότερες μορφές στα 80'ς στον χώρο στην Ελλάδα. Είναι ο άνθρωπος που μαζί με μερικούς άλλους, αν δεν αλλάξανε την νοοτροπία του έλληνα ακροατή σίγουρα όμως θέσανε μία εναλλακτική πρόταση, από το κλασσικό ροκ σε πιο σκοτεινά και περιέργα ακούσματα. Και βέβαια είναι από αυτούς που δεν θα δείτε να αναφέρουν δυστυχώς σε κανένα αφιέρωμα για τους μεγάλους έλληνες ροκάδες. Εϊναι καλύτερα ίσως έτσι, γιατί μπορεί να είναι σωστό αυτό που λένε μερικοί: κάτι έχει περισσότερο νόημα και αξία όταν βρίσκεται στο περιθώριο, παρά όταν γίνεται έρμαιο του "πουλήστε τα όλα να γίνουν προϊοντα μαζικής κατανάλωσης και υστερίας", όπως θα λέγανε κάποιοι άλλοι ήρωες των 80's.

Όλα τα παραπάνω τα έγραψα συνδυάζοντας πληροφορίες από διάφορα sites/blogs (όπως το anexartisi.gr, tape-recorder, tribe4mian.wordpress.com, ypocoultoura.gr, μουσική κιβωτός, parakmi κλπ) με την δικιά μου οπτική - προϊόν της "γνωριμίας" μου με την μουσική του Ποθουλάκη. Τυχόν υποδείξεις για παραλείψεις ή/και διορθώσεις είναι πάντα ευπρόσδεκτες, καθώς ήμουν πολύ μικρός (δυστυχώς) για να παρακολουθώ την σκηνή την εποχή εκείνη.