Κυριακή 10 Μαΐου 2009

Grain: demo


Οι Grain είναι μία νεοσύστατη ελληνόφωνη μπάντα από την Αθήνα. Κινούνται στον χώρο του post punk / new wave και θυμίζουν αρκετά τις παλιές καλές ελληνικές μπάντες όπως οι Metro Decay κλπ με μία πιο alternative/grunge 90's προσέγγιση. Σε σημεία ίσως να σας θυμίσουν και τους Διάφανα Κρίνα της εποχής του Λιώνοντας Μόνος. Πρόσφατα, δώσανε μία συναυλία μαζί με τα Μεθυσμένα Ξωτικά. Μόλις ηχογράφησαν το πρώτο dεμο και βρίσκονται στην φάση προετοιμασίας του πρώτου cd τους. Πρόκειται για 4 κομμάτια, το ένα καλύτερο από το άλλο, με μελαγχολικά φωνητικά, προσεγμένους στίχους και γενικώς το αποτέλεσμα ακούγεται αρκετά δουλεμένο. Προσωπικά, θεωρώ ότι είναι μία από τις πλέον ελπιδοφόρες μπάντες της σκηνής και αξίζει να τους ανακαλύψετε. Το demo είναι διαθέσιμο από το site τους, και μπορείτε να το κατεβάσετε από εδώ.

Κυριακή 3 Μαΐου 2009

Γενιά του Χάους@Gagarin: Α-live review



O Θεός έχει χιούμορ? Ίσως, αλλά έχουν και οι Γενιά του Χάους και έχουμε και εμείς. Έτσι είπε ο Θοδωρής Ηλιακόπουλος όταν χαιρέτησε το κατάμεστο Gagarin την Παρασκευή 24 Απριλίου 2009. "Μας λείψατε...μόνο 20 χρόνια!" φώναξε κάποιος... Όπως και να 'χει, σίγουρα το συγκεκριμένο live ήταν κάτι πολύ παραπάνω από τα συνηθίσμενα. Ποιός θα το έλεγε άλλωστε στους πιτσιρικάδες - πίσω στο 1982 - Γενιά του Χάους, ότι το live 20 χρόνια μετά την διάλυσή τους θα γινόταν ένα από τα πλέον πολυσυζητημένα της χρονιάς και θα ήταν άκρως επιτυχημένο.

Το σίγουρο είναι ότι όλα αυτά τα χρόνια η Γενιά του Χάους μπορεί να έλειπε από την ενεργό δράση, αλλά πάντα ήταν παρούσα με την μουσική της. Πολλοί οι λόγοι για αυτό: Είτε γιατί οι παλιοί δεν τους ξέχασαν. Είτε γιατί η γενιά των 90'ς τους γνώρισε και τους έκανε μύθο με το tapetrading και λίγο πιο μετά με την επανακυκλοφορία των δύο δίσκων τους σε cd. Είτε γιατί ο σημερινός 16αρης τους άκουσε τυχαία κατεβάζοντας ένα torrent. Eίτε γιατί δεν υπάρχει ελληνικό πανκ γκρουπ που να μην έχει διασκευάσει κάποιο τραγούδι τους. Κάτι που απεδείχθη περίτρανα αυτές τις δύο νύχτες στο Gagarin όπου δεν έπεφτε καρφίτσα.

Κάπως έτσι λοιπόν φτάνει το ημερολόγιο να γράφει 24 Απριλίου 2009. Και μέσα στο Gagarin να υπάρχει ένα αρκετά ετερογενές ακροατήριο, από 15άρηδες μέχρι 45άρηδες, από πάνκηδες και θρασάδες μέχρι και γκοθάδες. Γύρω στις 22:30 χαμηλώνουν τα φώτα και οι Άκης Αμπράζης, Θοδωρής Ηλιακόπουλος και Κώστας Χατζόπουλος ορμάνε επί σκηνής μαζί με τον ντράμμερ Μπάμπη Πετσίνη (Sleepin Pillow). Οι πρώτες νότες του "Εισαγωγή στο Ρέκβιεμ" υπερκαλύπτονται από τα ρυθμικά παλαμάκια του κοινού μέχρι να αρπάξει το μικρόφωνο ο Θοδωρής και να τραγουδήσει τους στίχους: "το άγριο ζώο με τα χιλιάδες κεφάλια, κραυγάζει - βρυχάται μέσα στην αρένα..."

"Τελικά υπάρχουν" είπανε κάποιοι! Σειρά είχε το "Αργά το Βράδυ" όπου την αρχική συγκίνηση του ακροατηρίου διαδέχθηκε ασταμάτητος χορός και mosh. Από εκεί και πέρα η σειρά των τραγουδιών χάθηκε μέσα στο μυαλό του γράφοντα.
Οι εναλλαγές των κομματιών ακροβατούσαν μεταξύ των πιο ρυθμικών από την μία και των πιο μελωδικών από την άλλη. Κάτι που λειτούργησε μια χαρά. Η ουσία είναι ότι κάθε στίχος μίλαγε τόσο δυνατά μέσα στο κοινό όσο σφιγμένες ήταν οι γροθιές μας κάθε φορά που σηκωνόταν ψηλά σε κάθε τετράστιχο. Το σετλιστ ήταν χορταστικότατο, μιας και την 1 ώρα 45 λεπτά που διήρκεσε η συναυλία ακουστηκαν ολόκληρα τα δύο άλμπουμ, καθώς και τα "Απόγνωση", "Έντιμος Πολίτης", "Ισόβια Μόνοι" και "Μπασταρδοκρατία" από τα "early days". Επίσης ακούσαμε και δύο ακυκλοφόρητα κομμάτια: "Τα λόγια" το οποίο ήταν το τελευταίο κομμάτι που έγραψε η Γενιά, αλλά δεν προλαβε να συμπεριληφθεί στο Ρέκβιεμ. Το δεύτερο ακυκλοφορήτο κομμάτι ήταν ο "Κήπος", το οποίο είχε γραφτεί το 1997 σε μία προσπάθεια επανσύνδεσης της μπάντας. Βέβαια αν ακούγαμε και το "Εμείς Απόψε" δεν θα μας χάλαγε καθόλου!

Να σημειώσω ότι το "Στίγμα" και "Προκατακλυσμιαίες εικόνες" τα χαρήκαμε σε νέες εκτελέσεις. Συγκεκριμένα, η νέα σχεδόν shoegaze έκδοση του "Στίγμα" είναι αρκετά ενδιαφέρουσα, πειραματική και ταξιδιάρικη αν και στο live θα έπρεπε να ήταν λίγο πιο μπροστά η φωνή του Κώστα και πιο πίσω τα δεύτερα φωνητικά του Θοδωρή ο οποίος τον υπερκάλυπτε. Έχω την εντύπωση ότι η πλειοψηφία του κοινού ίσως να μην αντιλήφθηκε σωστά την συγκεκριμένη εκτέλεση εξαιτίας αυτού. Όταν ακούστηκαν οι πρώτες νότες του "Προκατακλυσμιαίες εικόνες" ήμουν σε θέση αυτοάμυνας για τον πανικό που αναμέναμε να ακολουθήσει, αλλά όλοι μείναμε έκπληκτοι με τό σχεδόν ραπ κουπλέ του κομματιού! Αρκετά ρυθμικό και διαφορετικό, το ρεφραίν όμως ήταν ίδιο με την αυθεντική εκτέλεση. Τελικά με κέρδισε και αυτό, κάτι που κατάλαβα την δεύτερη μέρα της συναυλίας όπου παραδόθηκα στον χοροπηδηχτό ρυθμό του!

Σε κομμάτια όπως τα "Παράσημα του Παραδείσου", "Μαύρο, το Χρώμα της Στέρησης", "Ηλίθια Αθώοι", "Καμμία Ελπίδα", "Χορός Της Σιωπής", "Κοινωνικά Υποπροϊόντα" το κοινό τραγούδαγε τόσο δυνατά όπου κάλυπτε τα πάντα. Ο χαμός που έγινε δε, όταν κατά το encore (την Παρασκευή κυρίως), ακούστηκαν οι πρώτες νότες του "Μπασταρδοκρατία" από το μπάσο του Άκη απλώς δεν περιγράφεται. Για τέλος μας αφήσαν το "Για Τώρα και για Πάντα", όπου ειδικά στο τελευταίο χειροκρότημα την δεύτερη μέρα ήταν αρκετά φορτισμένη συγκινησιακά η ατμόσφαιρα. Συγκριτικά βέβαια, το κοινό ήταν πολύ πιο εκδηλωτικό και παθιασμένο την Παρασκευή, κάτι που ήταν και αναμενόμενο εδώ που τα λέμε, καθώς δεν ήταν λίγοι αυτοί που παρεβρέθησαν και τις δύο μέρες.


Η φωνή του Θοδωρή ήταν λίγο πιο "βραχνή" (αυτό ισχύει για το Σάββατο κυρίως) σε σχέση με 20 χρόνια πριν (φυσιολογικότατο), κάτι που είχαμε αντιληφθεί βέβαια και στις πρόβες που είχανε ανεβάσει στο myspace οι ΓΤΧ πριν το live. Ο τρόπος που τοποθετούσε την φωνή του σε κάθε στίχο έδενε απόλυτα με τα μυνήματα αυτών. Ακόμα θυμάμαι το πάθος και την εκφραστικότητά του τραγουδώντας "στα ψυχιατρεία ισώς είναι τρελοί...". Ο Άκης έχτιζε με μαεστρία το ρυθμικό μέρος των κομματιών με τον χαρακτηριστικότατο τρόπο παιξίματος. Σε όλη την διαρκεια του live ήταν ο πιο εκφραστικός από την μπάντα ίσως, καθώς χαμογελούσε, αστειευόταν ("Μπασταρδοκρατία? Πώς? disco-funk?") και γενικά είχε αρκετή ενέργεια. Από την άλλη ο Κώστας Χατζόπουλος ήταν αφοσιωμένος στον ρόλο του, ο οποίος βέβαια μάθαμε ότι είχε και κάποιο πρόβλημα με την μέση του. Για αυτό και η καρέκλα την δεύτερη μέρα εξάλλου. Τέλος, ο ντράμμερ των Sleepin Pillow απεδείχθη εξαιρετική επιλογή, κάτι που φάνηκε ειδικά σε κομμάτια όπως το Ρεκβιεμ, Στίγμα κλπ. Γενικά, η μπάντα ήταν μακριά από κάθε είδους στημένη συμπεριφορά, κανένας δεν θα περίμενε ούτως ή άλλως να βγουν οι Γενιά και να το παίζουν οργισμένοι πάνκηδες. Αντίθετα, τα μυνήματα του Θοδωρή Ηλιακόπουλου κατά τον προλογισμό πολλών κομματιών (αλλά και στο τέλος του Μπασταρδοκρατία) ήταν αρκετά βαθιά σε βαθμό που ίσως να ξένισαν κάποιους.

Πολλά ειπώθηκαν πριν την συναυλία από την στιγμή που ανακοινώθηκε ο χώρος διεξαγωγής της. Δεν αξίζει όμως να ασχολούμαστε με ανθρώπους που "ό,τι δεν καταλαβαίνουν αλύπητα χτυπούν". Τελικά, το μόνο που μπορώ να πω για αυτό το live, είναι απλώς ένα μεγαλό ΕΥΧΑΡΙΣΤΩ στους Γενιά του Χάους που μας χαρίσανε αυτές τις στιγμές.