Τετάρτη 27 Οκτωβρίου 2010

Flames - live review



Πόσοι τους θυμάστε; Τέλος πάντων, οι Flames ήταν το πρώτο ελληνικό speed/thrash (στην αρχή) και καθαρά thrash (αργότερα) metal group. Επίσης ήταν και γενικώς η πρώτη ελληνική metal μπάντα που κατάφερε και δισκογράφησε (1985), μία εποχή όπου ουκ ολίγοι "ατσαλένιοι" τύποι ισχυρίζονταν ότι έχουν στην τσέπη τους συμβόλαιο με εταιρίες κλπ. Πολλοί μπορεί να θυμούνται και τα σκηνικά με τις ιστορίες που λέγανε τότε οι ίδιοι σχετικά με τις "φιλίες" με μεγάλες μπάντες του εξωτερικού, για να ψαρώσουν κόσμο. Τέλος πάντων, το θέμα είναι ότι είχαν κάνει κάποια αίσθηση στον σχετικό κύκλο. Επανήλθαν που λέτε, ύστερα από 14 χρόνια από την τελευταία τους δουλειά (In Agony Rise). Σήμερα λοιπόν ήταν η επετειακή συναυλία συμπλήρωσης 25 ετών από το ντεμπούτο τους και εμφανίστηκαν στο Gagarin, ύστερα από αρκετό καιρό αποχής από τα συναυλιακά δρώμενα. Αν και ήμουν και ψιλο-άρρωστος δεν έχασα την ευκαιρία. Βασικά ήταν κάτι σαν εκπλήρωση παλιάς υποσχεσης ότι θα τους έβλεπα κάποια στιγμή μόνους τους, παρά ότι τους έχω ξαναδεί στα 90'ς να σαππορτάρουν τους Kreator. Έτσι για να θυμηθώ και τις πιο μεταλλάδικες μέρες μου.

Έσκασα την στιγμή που είχαν βγει οι Convixion. Από αυτά που είχα ακούσει στα πεταχτά δεν μου είχαν κάνει και καμιά τρομακτική εντύπωση. Πάντως οι τύποι είναι ωραίοι παίκτες και δεμένη μπάντα. Στα highlights το ψιλο-γραφικό μεν, χαβαλετζίδικο δε, "χιτ" με τίτλο "Heavy metal ρε μουνιά!". Στα συν και η διασκευή στο "another lesson in violence" των Exodus. Στα των Flames... Πολλά προβλήματα στον ήχο στην αρχή, αλλά μετά βελτιώθηκε (λίγο). Τα παραπάνω χρονάκια που έχουν βάλει φαίνεται να μην επιδρούν καθόλου στην ενέργεια και το πάθος τους. Ο Flo από την άλλη ήταν λίγο ακούνητος, ο οποίος σημειωτέον ότι ήρθε από Γερμανία. Παίξανε αρκετά κομμάτια από το In Agony Rise (για το οποίο ομολογήσαν και οι ίδιοι ότι το είχαν αδικήσει τότε που κυκλοφόρησε και δεν το υποστηριξανε όσο θα έπρεπε) και αποφύγανε κάποια πολύ κλασσικά παλιότερά τους. Τέλος πάντων, το χάρηκα - οσο μπορούσα - υπό αυτές τις συνθήκες, γενικώς ήταν τιμιοι. Υποσχεθήκαν ότι θα κυκλοφορήσουν νέο άλμπουμ, αλλά ούτε αυτοί ξέρουν με ποια ακριβώς σύνθεση θα γίνει (αν θα είναι ο Flo ή κάποιος άλλος στα φωνητικά κλπ). Μεταξύ άλλων, αυτά που θυμάμαι ήταν τα:

revenge
red terror
summon the dead
neverending suicide
Jesus Christ.......... (συγκίνηση)
Remember the fallen (διασκευή Sodom, όπου ανέβηκε κ ο Νικος απο Suicidal Angels και έπαιξε κιθάρα)
Οath Immortal
Alcoholic and Beer
νέο κομματι (rotten life νομίζω το είπαν?)
Αgnostic Front
Throne of Pain
Pollution Attack
Death Ra
Savage Brains
Slaughterhouse

Σχετικά με την προσέλευση του κοινού...νομίζω ότι ήταν προφανές από την αρχή ότι αυτή η συναυλία δεν ήταν για Gagarin, αλλά για το Αn πχ. Τα 200-250 άτομα που είμασταν εκεί μέσα αισθανόμασταν...άβολα βολικά! Ούτε mosh έγινε (καλά όχι οτι θα έμπαινα στην κατάσταση που ήμουν), αλλά έβλεπες διάφορους να κοπανιούνται απο δω κ απο κει. Ένα πιο μικρό κλαμπ με τον ίδιο κόσμο θα λειτουργούσε πολύ διαφορετικά. Και φυσικά δεν εφταιγε όύτε η βροχή νομίζω, ούτε οι Scorpions (που ατυχώς κατ εμέ σχολιάστηκε από τον Andy). Γέλιο με την ατάκα ενός τύπου απο το κοινό τη στιγμή που αναφέρθηκε η συναυλία των Scorpions όπου είπε: "ΚΑΤΙ ΤΕΤΟΙΟΥΣ ΦΛΩΡΟΥΣ ΤΟΥΣ ΒΑΡΑΓΑΜΕ!!!!". Ίσσσσα ρε μεγάλε. Καταλαβαίνω ότι δεν είναι δυνατόν κάποιος να έχει παράπονα τύπου "που είναι οι θρασάδες?? αυτοί είσαστε όλοι κ όλοι", που ακούστηκαν σε πηγαδάκια...είναι άκυρο αυτό να το λές, για μία μπάντα όπως οι Flames που αποτελεί μια καλτ περίπτωση συγκροτήματος που δεν ήταν ποτέ κλασσικό, και που εχει να βγάλει άλμπουμ 14 χρόνια. και δεν νομίζω να είναι στις άμεσες προτεραιότητες οποιουδήποτε πιτσιρικά να έχει την μπάντα έστω και ακουστά.

Αυτά, πάω να ακούσω Flowers of Romance να ισιώσω τώρα :p

Τετάρτη 13 Οκτωβρίου 2010

Scoria - Both (1986)




Μιας και σήμερα κάποιος συνήθης ύποπτος (τον οποίο και ευχαριστώ) μου έκανε δωράκι το συγκεκριμένο άλμπουμ, το μοιράζομαι μαζί σας. Πρόκειται για την δεύτερη δουλειά των Scoria, με τίτλο Both. Χωρίς να λείπει ο σκοτεινός ποστ πανκ χαρακτήρας του εξαιρετικού ντεμπούτου τους, εδώ οι Scoria ακούγονται λίγο πιο new wave, ή λίγο πιο Klaus Nomi-κοι, αν θέλετε. Ξεχωρίζουν τα κομμάτια Vertigo, plastic life που είναι μια απίστευτη σύνθεση, the last end και φυσικά η διασκευή στο Passion of Lovers στα πρότυπά τους Bauhaus. Μετά από το Both έπρεπε να περάσουν 10 χρόνια σιωπής για την επόμενη (κ τελευταία δυστυχώς) κυκλοφορία της μπάντας, η οποία σημειωτέον ότι ήταν ελληνόφωνη.

Download



Παραθέτω και το Βιογραφικό της μπάντας:

Ως αρχή τής πορείας τών SCORIA θεωρείται το 1984.Η αρχική σύνθεση ήταν:Αγγελος Κακουράτος (κιθάρα),Γεράσιμος Μπονάνος (πλήκτρα-φωνή),Γιάννης Παπατριανταφύλλου (μπάσσο) καί Α.Λεβής (τύμπανα).Επίσης γιά μικρά χρονικά διαστήματα συμμετείχαν οι Χρήστος Παξινός (φωνή) και Διονύσης Ραγκούσης (μπάσσο).Τέλος,μέ την αποχώρηση τών Παπατριανταφύλλου,Ραγκούση και Παξινού,ο Γεράσιμος Μπονάνος ανέλαβε τη θέση τού μπασσίστα καί το σχήμα οριστικοποιήθηκε ώς τριμελές.
Κεντρικής σημασίας γιά την δράση τών SCORIA υπήρξε το club ΣΚΙΑΧΤΡΟ,που ίδρυσε ο Αγγελος Κακουράτος τό 1984 στό Νέο Φάληρο καί από το οποίο πέρασαν επίσης πολλά συγκροτήματα τής τότε Ελληνικής σκηνής,όπως οι ΛΕΥΚΗ ΣΥΜΦΩΝΙΑ,PANX ROMANA,ΛΗΤΗΣ ΚΑΙ ΤΡΥΚ,κλπ.
Εκτός από τίς τακτικές εμφανίσεις τους στό ΣΚΙΑΧΤΡΟ,οι SCORIA έπαιξαν καί σέ άλλα γνωστά live clubs όπως η ΣΟΦΙΤΑ,το MAD CLUB καί τό RODEO.Υπήρξαν επίσης μέλη τής συλλογικής κίνησης ΑΕΤΑ (Ανεξάρτητες Εκφραστικές ΤΑσεις),μέσω τής οποίας έπαιξαν σέ διάφορες εκδηλώσεις μέ αποκορύφωμα τό διήμερο rock festival στό θέατρο Λυκαβηττού.
Το 1987 ο Άγγελος Κακουράτος αποχώρησε από την διαχείριση τού ΣΚΙΑΧΤΡΟΥ.Τόν διαδέχτηκε ο Διονύσης Ραγκούσης,ο οποίος τό μετονόμασε σέ ROCK PALAIS.Στίς 9 Νοεμβρίου τού ίδιου έτους καί αφού στο μεταξύ είχε προσχωρήσει στο σχήμα ο Γιάννης Καραχρήστος (πλήκτρα),οι SCORIA πραγματοποίησαν εκεί την τελευταία τους εμφάνιση.Ακολούθησε μιά μακρά περίοδος αδράνειας καί μιά προσπάθεια ανασύστασης τού γκρούπ μέ τους Κακουράτο,Μπονάνο και Λεβή και μέ συμμετοχή τής Α.Κοκκίνου (κιθάρα).Ωστόσο,μόνο μιά εμφάνιση πραγματοποιήθηκε, στο club ΑΓΚΑΘΙ στην Κυψέλη. Στα μέσα του 1997 έρχεται η τελική διάλυση των SCORIA, έχοντας όμως προλάβει να κυκλοφορήσουν το 1996 το CD «Ζωής Ενεκεν».
Η δισκογραφική παρουσία τών SCORIA κατά την πρώτη περίοδο ύπαρξής τους αποτελείται από το ομώνυμο maxi single,τό LP «BOTH» καί την συμμετοχή τους στήν ΣΥΛΛΟΓΗ ΑΝΤΙ-ΘΑΝΑΤΟΥ.

Σάββατο 2 Οκτωβρίου 2010

Anoptron - Ναυτίλος (2010)




Δεν υπάρχει φως. Υπάρχει ένας κόσμος άπληστος, σκοτεινός, άγονος και διεφθαρμένος.
Ένας κόσμος-θάνατος, που κυβερνάται από άπληστα και άρρωστα μυαλά. Πνευματική ακαμψία. Μέσα σε αυτό το τυρρανικό περιβάλλον έχεις μεταμορφωθεί, όπως οι σύντροφοι του Οδυσσέα σε γουρούνια από τη μάγισσα Κίρκη. Περίεργο δεν είναι; Να ψάχνεις την Ιθάκη και στην ουσία να την...κουβαλάς στην σάρκινη φυλακή σου. Η Αργώ είναι το πνεύμα σου, είναι η θέληση προς αμφισβήτηση του βολεμένου σου εγώ, εκείνου του εαυτού σου που χαίρονται οι μνηστήρες. Ό,τι κι αν αισθανεσαι δεν έχει αξία, αν δεν μαθαίνεις από αυτό. Η περιπλάνηση ξεκινά με την αφετηρία στου εαυτού σου το μηδέν. Όμως ο δρόμος για την αναγέννησή σου δεν είναι εύκολος, προϋποθέτει πρώτα να μάθεις να πεθαίνεις. Εν πλω, ανακαλύπτεις κρυμμένα μυστικά και ότι δεν είσαι τίποτα απ' όλα όσα ξέρεις. Πρέπει να συγκρουστείς με έννοιες που τις είχες δεδομένες. Σπάσε όλες τις σάπιες αυθεντίες, μην ξεχνάς πως η Ιθάκη βρίσκεται πολύ μακρία από τον υλικό κόσμο, εκεί στο φώς. Ψάξε τα κλειδιά. Τα κλειδιά που θα ανοίξουν τον πύργο της βαβέλ που βλέπεις στον καθρέφτη και πυρπολισέ τον. Φτιάξτον ξανά από την αρχή, σαν να κατεργάζεσαι πηλό. Προχώρα μπροστά, λυτρώνεσαι στου σύμπαντος το κέντρο. Επ άπειρον...

Όταν προ 15ετιάς ο Θ. Ηλιακόπουλoς, σε μία από τις συνεντεύξεις της (διαλυμένης τότε) Γενιάς του Χάους, θα δήλωνε ότι βρίσκει πολύ ενδιαφέρουσα την industrial σκηνή, θα ήταν πολύ πιθανόν ότι ούτε ο ίδιος δεν θα φανταζόταν (πόσο μάλλον εμείς) ότι εν έτει 2010 θα κυκλοφορούσε την πρώτη του ολοκληρωμένη δουλειά πάνω σε αυτό το στυλ. Όπως πολλοί ίσως ήδη γνωρίζετε, το project του ονομάζεται Anoptron και ήδη προ τριετίας περίπου είχε παρουσιάσει στο blog hidden diaries, κάποια κομμάτια σε πρώιμη μορφή από την συγκεκριμένη προσπάθεια (κατά περιέργο τρόπο δεν μπορώ να βρω με τίποτα την συνέντευξη που είχε δώσει σε αυτό το blog). Τρία χρόνια από τότε πέρασαν, στο μεταξύ η Γενιά επανενώθηκε για την περσινή αποχαιρετιστήρια συναυλία, αλλά ο Θοδωρής κατάφερε και ολοκλήρωσε τον "Ναυτίλο" και το μοιράζει ελεύθερα στους φίλους του.

Η μουσική κατεύθυνση βέβαια δεν έχει (άμεση) σχέση με punk όπως ίσως θα περίμενε κάποιος, αλλά με μινιμαλιστικό industrial/ebm. Θα έλεγα ότι θυμίζει μπάντες όπως οι Clock DVA, :W:umpscut, Front 242, Front Line Assembly κλπ. Οι ηχητικές διαφορές είναι αρκετά αισθητές με την demo μορφή κάποιων κομματιών που είχαμε ακούσει παλιότερα, όπως για παράδειγμα στο "Αμνησία" όπου έχουν προστεθεί αρκετά samples με αποτέλεσμα να βελτιωθεί αισθητά το αποτέλεσμα. Βασικά, το συγκεκριμένο κομμάτι είναι από τα πιο δυνατά που έχω ακούσει τελευταία. Με πολύ δυνατούς στίχους, και βασικά άνετα θα το φανταζόμουν να παίζει δυνατά σε κάποιο "σκοτεινό" κλαμπ και από κάτω να χορεύουν διάφοροι σκοτεινοί τύποι. Πολύ ενδιαφέρον επίσης παρουσιάζει το "Κώμα" όπου στην ουσία είναι ένα κομμάτι που είχε εκτελεστεί και από την Γενιά στο σύντομο reunion του 97. Από εκεί και μετά, σίγουρα συνθέσεις όπως το "Όμικρον", "Όραμα", "Φώς" κλπ είναι αρκετά δυνατές, αλλά δεν θέλω να αναφερθώ περισσότερο σε συγκεκριμένες στιγμές του άλμπουμ. Πολύ απλά, διότι δεν έχουμε να κάνουμε με τραγούδια, αλλά με ένα μουσικό σύμπαν, μία ολότητα αν θέλετε η οποία είναι μεγαλύτερη από το άθροισμα των μερών που την αποτελούν.

Ευχαριστώ τον Θοδωρή που διαθέτει ελεύθερα αυτή την πολύ προσωπική μουσική του κατάθεση. Παρακάτω μπορείτε να δείτε ένα (homemade) βίντεο του Αμνησία:



Τα λινκς για να κατεβάσετε τον Ναυτίλο:

01. Αμνησία
02. Κίρκη
03. Κώμα
04. Δρόμος
05. Αίθουσα
06. Όμικρον
07. Επτά θάλασσες, Επτά ουρανοί
08. Όραμα
09. Φώς
10. Κλειδιά
11. Σιωπή
12. Βυθός
13. Ναύτιλος
14. Άπειρον

artwork

ΥΓ: Παρατήρησα ότι χρείαζεται να έχετε λίγο υπομονή με το megaupload όπου έχουν ανέβει τα κομμάτια. Για αυτό μάλλον ευθύνεται το μεγάλο traffic του συγκεκριμένου site. Πάντως αν επιμείνετε λίγο θα τα κατεβάσετε. Εναλλακτικά, ανέβασα και ολόκληρο το αρχείο εδώ.

Παρασκευή 1 Οκτωβρίου 2010

Χερουβείμ - Project22 (2010)




Οι Χέρουβειμ είναι μία απο τις πιο συμπαθητικές περιπτώσεις συγκροτημάτων. Ενώ είναι σχετικά παλιοί (υπάρχουν από το 94), δεν έκαναν ποτέ το μεγάλο μπαμ που κάνανε άλλα συγκροτήματα της δεκαετίας του 90 ως μέρος της "ελληνικής εναλλακτικής ροκ σκηνής των 90'ς", με το άλμπουμ του 98 "Θεών Σημάδια". Από την άλλη, τα πιο πρόσφατά τους άλμπουμ (H πιο όμορφη στιγμή στους αιώνες, 2001 και Κυτταρική Εξίσωση, 2005) είναι από τα πιο αξιόλογα πράγματα που μπορεί να βρει κάποιος στον ελληνόφωνο χώρο κατά την προηγούμενη δεκαετία. Παρ' όλ' αυτά, η έλλειψη ενδιαφέροντος του κοινού για τον ελληνόφωνο στίχο εκείνη την περίοδο είχε ως αποτέλεσμα να τους ακολουθήσουν μόνο οι πιο ανήσυχοι και πιστοί οπαδοί του χώρου.

Αρχικά να πω ότι το νέο πόνημα των Χερουβείμ δεν αποτελεί μία νέα κυκλοφορία, αλλά μάλλον λειτουργεί ως προπομπός και ορεκτικό για τη νέα τους δουλειά η οποία βρίσκεται στα σκαριά (σύμφωνα με την μπάντα). Στα 8 κομμάτια του "project22" περιέχονται παλιότερα τραγούδια που είτε δεν είχαν την ευκαιρία να συμπεριληφθούν σε κάποια επίσημη κυκλοφορία αλλά σε ντέμο είτε στουντιακές εκτελέσεις κομματιών που τα παίζανε λάηβ. Πάντως όσοι είχαμε την ευκαιρία να δούμε ζωντανά την μπάντα σε κάποια απο τις σποραδικές της εμφανίσεις, σίγουρα θυμόμαστε μερικά από αυτά τα τραγούδια όπως "Το Μωρό Μου" kαι το "Σύνδρομο". H μουσική κατεύθυνση αυτών των κομματιών τοποθετείται κάπου ανάμεσα στις πρώιμες μέρες του γκρουπ και στην πιο ηλεκτρονική/post punk περίοδο των τελευταίων κυκλοφορίων.

Το άλμπουμ ξεκινά με το οργανικό "Persona Non Grata" με ξεκάθαρη 80'ς post punk προσέγγιση. Συνέχεια με το "Μωρό μου" όπου τα πλήκτρα βγάζουν ένα έντονο goth feeling των αρχών 90'ς. Από τις καλύτερες στιγμές του άλμπουμ όπου σταδιακά γίνεται πολύ δυναμικό με την κορύφωση του ρεφραίν όπου ο Βαγγέλης τραγούδα "μην το χτυπάτε το μωρό μου...θα σας το πω γαμηθείτε είναι δικό μου". Στα επόμενα τρία τραγούδια: "Τα Δένδρα", "1505" και Σαββάτο Βράδυ τα πράγματα είναι πιο ήρεμα και εσωστρεφή, το τελευταίο μάλιστα δανείζεται στίχους του Καρυωτάκη. Ακολούθως, μας λένε ότι "Θα πνιγεί το καλοκαίρι στη βροχή", μία από τις πιο ωραίες συνθέσεις που έχω ακούσει από την μπάντα, με εξαιρετική κιθαριστική δουλειά από τον Ε. Raptor. Ακολούθως, το "Σύνδρομο" είναι σίγουρα μια σύνθεση που άπαξ την ακούσει κάποιος του καρφώνεται στο μυαλό, τόσο λόγω του χαρακτηριστικού ρεφραίν ("φέρτε πρέζα να πρεζάρω...") όσο και του χαρακτηριστικού σχεδόν "doom" και επιβλητικού ρυθμού του. Να σημειωθεί οτι σύμφωνα με την ίδια την μπάντα, το συγκεκριμένο κομμάτι βρίσκει επιτέλους τον δρόμο του, καθώς υπήρχε σε ντέμο. Το άλμπουμ κλείνει με ένα πειραματικό κομμάτι όπου ακούγονται κείμενα από ένα θεατρικό έργο.

Να σημειωθεί ότι το άλμπουμ είχε αρχικά κυκλοφορήσει μέσω της Wipe Out (τελικά υπάρχει ακόμη) σε βινύλιο, ενώ εγώ τουλάχιστον το βρήκα πρόσφατα σε cd στα κεντρικά δισκάδικα χωρίς όμως να αναγράφεται πουθενά η συγκεκριμένη εταιρία αλλά μόνο το λογότυπο Ε-952 (που αγνοώ τί ακριβώς είναι). Αν και αποφεύγω να ανεβάζω νέες κυκλοφορίες, πρόσεξα ότι το διαθέτει και η ίδια η μπάντα στο site της ελεύθερα, οπότε το ανέβασα και εγώ. Εν αναμονή λοιπόν της νέας δουλειάς της μπάντας (που ευχομαι να ολοκληρωθεί αρκετά σύντομα) το project22 αποτελεί μια καλή και εμπεδωτική άσκηση για όσους ασχολούνται με "κυτταρικές εξισώσεις" και λοιπά όμορφα πράγματα.

download