Αντί προλόγου

Όταν βαριέμαι θα γράφω τίποτα εδώ για να περνάει η ώρα. Σίγουρα για να διαβάζει κάποιος άλλος τις αναρτήσεις μου θα πρέπει να βαριέται περισσότερο από μένα. Όπως το βλέπω, μάλλον θα ποστάρω διάφορα σχετικά με μουσικές που μου αρέσουν, αλλά χωρίς να παίρνω και όρκο για αυτό.

Η underground ελληνική σκηνή είναι μία από αυτές. Η γενιά μου ήταν από εκείνες που πρόλαβε τις κασσέτες και στις αρχές των 90's τριγύρναγαν ακόμα από χέρι σε χέρι ιστορικές συλλογές όπως η Διατάραξη Κοινής Ησυχίας και η Συνταγή Αντί Θανάτου που είχαν κυκλοφορήσει το 1984 και 1986 αντίστοιχα. Έτσι ήδη από τις πρώτες επαφές με την μουσική είχαμε γνωρίσει γκρουπς όπως η Γενιά του Χάους, The Stress, Ex Humans, Panx Romana αλλά και τα πιο πειραματικά και περιέργα σχήματα των Anti, Κουμπότρυπες ΑΕ, Clown, Scoria κλπ. Δεν θα ξεχάσω ποτέ που τα μπινελίκια από το live στο Αγρίνιο των Γενιά του Χάους και Αδιέξοδο είχαν γίνει ατάκες - ακόμα και σε άσχετες με το σπορ - παρεές. Δεν θα ξεχάσω ποτέ που κατά τις καλοκαιρινές διακοπές μας στο χωριό όλη η παρέα ήξερε απέξω τους στίχους από το Στίγμα. Από την άλλη, εκείνο τον καιρό είχε κυκλοφορήσει και το Worlds Apart των Deus Ex Machina και δεν πρέπει να υπήρχε τοίχος στο σχολείο μου που να μην είχα γράψει τους στίχους του Execute. Επί πλεον, εμφανίζονται δύο ακόμα συλλογές που έρχονται να υποστηρίξουν την ύπαρξη και μοναδικότητα αυτής της σκηνής. Η πρώτη ήταν Το Μαγικό Βοτάνι (1994) της Wipe Out Records όπου κυρίως αποτελούταν από νέα γκρουπς του χώρου. Κάπως ετσί λοιπόν γνωρίσαμε τον Παλιάτσο από τον Γιώργο Τσίγκο και Μαύρους Κύκλους, γίναμε έτοιμοι όπως μας λέγανε τα Αρνάκια και κοιτάζαμε πίσω στις μέρες που η Λευκή Συμφωνία έβγαζε τα αριστουργήματά της. Μετά από ένα χρόνο κυκλοφορέι η συλλογή Return Of The Creeps (1995) ένα δωράκι που έκανε σε όλους εμάς η FM Records που ανέλαβε την διανομή. Πρόκειται για τα singles που βγήκαν από την θρυλική εταιρία των 80'ς Creep Records. Εκεί μπερδευτήκαμε και συνάμα ενθουσιαστήκαμε ακόμα πιο πολύ καθώς δεν είχαμε συνηθίσει στην μελαγχολία που εκπέμπανε οι Metro Decay ή οι Art Of Parties ενώ από την άλλη τα ψυχωτικά ντελίρια των Yell-O-Yell αποτελούσαν κάτι εντελώς πρωτόγνωρο. Κάπως έτσι ήρθαμε σε πρώτη επαφή με την σκηνή που είχε μεγαλουργήσει 10 χρόνια πριν, αλλά και συνέχιζε να το παλεύει μέχρι τότε.

Μία πρώτη επαφή που σταδιακά εξελίχθηκε σε μία δυνατή σχέση, αφήνοντας τους άλλους, τους σνομπ, να αγνοούν επιδεικτικά τα μουσικά διαμάντια της χώρας τους. Κάτι που περιέγραψε με δυο λόγια ο Θ. Ηλιακόπουλος των Γενιά του Χάους σε μία παλιά συνέντευξή του:

[...]υπάρχει συγκεκριμένο πρόβλημα, υπάρχει σνομπισμός. Ο κόσμος σνομπάρει το ελληνικό συγκρότημα. Τους θεωρούνε δικούς μας... είναι οι "δικοί μας" ας πούμε που θα παίξουνε. Και ο έλληνας ακροατής δεν θα πάει να πληρώσει 500 δρχ να δει το ελληνικό συγκρότημα που μπορεί κ να αξίζει περισσότερο απο κάποια ξένα συγκροτήματα που έρχονται[...].

Αφιερωμένο εξαιρετικά σε όλους αυτούς το παρακάτω τετράστιχο των Α-στερητικό, από την πρόσφατη διασκευή τους σε ένα ποιήμα του Καβάφη:

με ηχητικά εφέ με laser και με φώτα, μια υπέροχη θα στήσω συναυλία, θα ξεγελάμε των ακροατών τα ώτα με την πιο σύγχρονη τεχνολογία

Αλλά δεν πειράζει, ίσως μερικά πράγματα να έχουν περισσότερο νόημα όταν είναι στο περιθώριο. Όπως θα λέγανε και οι Flowers Of Romance "Ι'm always here when you think I'm not" στο κομμάτι τους 20th Century Junk. Cheers!